FARK ETMEYE GEÇ KALMIŞIM

              

    Sonbahar gelmiş, en sevdiğim ağaçlı yollara yapraktan halılar serilmiş rengarenk. Bense buraya bir yazı dahi yazamamışım. Oysa aylar geçiyor, mevsimler, yıllar... Ve yaşananlar uçup gidiyor. Hayatta olmak büyük nimet, farkındalıksa daha da büyük bir nimetmiş... Ben sonbaharın bu kadar güzel olduğunun farkında değildim mesela instagramdan önce :)) Kendimi fotoğraflamaktan nefret ederdim mesela :)) Fotoğraf çekmek de sıfır zevkti zaten. Ama hepsi instagramdan önceydi :)) Duyguların bilinmesinin sakıncasıysa blogdan önceydi :)). Böyle buzdağı gibi yaşayıp gidiyor olacaktık yazık :)) Halbuki bilmek, görmek, değerlendirme yapmak, örnek almak, öykünmek, güzele doğru giden yolu fark etmekmiş bunların hepsi. O yüzden artık yadırgamak bir yana herkesin kendince bir misyonu olduğu vehmiyle yazmak, anlatmak lazım diyorum :). İsteyen istediği gibi değerlendirsin. Şu hayat sadece yemek, içmekten ibaret değil. (Tamam benim küçümsediğim kadar da önemsiz de değilmiş yeme içme mevzusu :)) bunu da instagram sayesinde anladım peki).

       Her insan hayata gelirken zaafları ve güçlü yönleriyle birlikte geliyor. Bizim ülkemizde maalesef bu yaradılıştan gelen güçlü ve zayıf yönlerimizin ortaya çıkması öyle kolay bişey değil. Ne toplumsal karakterimiz, ne ketum geleneklerimiz, ne de kör döğüşü ile seyreden  eğitim sistemimiz maalesef "insan" odaklı değil halen. Biz halen altında atları, elinde oklarıyla her an savaşa  hazır bir nesil yetiştirmenin peşindeyiz,  ciddiyim. Bu yüzden de bize göre her şey bir savaş sebebi :) Her an hazırız "baltalar elimizde, uzun ip belimizde :))) Nerede kaldı kendimizi keşfedelim. İçimizdeki ne cevherler böyle ziyan olup gitmiştir kim bilir.  Neden bizden de bir Elon Musk, bir Steve Jobs, vd. yetişmemiş olsundu. Bu sistemle yetişmez efendim. Yani en iyimiz Atatürk'dü  O da savaşçı ve zeki bir askerdi. Çağ açıp çağ kapatan Fatih'imiz de savaş teknolojisiyle dehasını konuşturmuştu. Yani bizim en iyilerimiz de asker, çünkü hepimiz mazallah kadın erkek sadece asker olarak yetişiyoruz okullarda. Ne dünyaca ünlü bir  ressam, ne sporcu, ne kaşif, ne mucit, ne edebiyatçı, ne müzisyen, ne mükemmel bir siyasetçi, lobici vs. vs çıkarabilmek mümkün. Oysa yok mu bizde bu yetenekler!!! Bence tüm dünyaya yetecek kadar vardır inanın. Ama sistem öğütüyor, un ufak ediyor maalesef :(. 

      Neyse aslında yazmak istediklerim bunlar değildi de konu her defasında dönüp dolaşıp buraya geliyor maalesef. Yazmak istediğim şu; ben kendimin zayıf ve güçlü yanlarımı keşfedinceye kadar yaşım oldu kırk. Çok geç... Ya da tamam dedim, kendimi teselli ettim  ki belki o kadar da geç değildir; Peygamber efendimiz de kırk yaşında peygamber oldu, sanırım bu yaşın böyle bir hikmeti var. Hayatının geri kalan yirmi üç yılını Kendisinden sonraki tüm nesiller için bir hayat membaı kıldı Rabbimiz. Pes etmemek lazım kırk yaşından sonra ne olur dememek lazım bak Efendimiz  kırkından sonra yaşadığı hayatla binlerce yıldır, milyonlarca insana örnek olmuş, yaşayan Kur'an olmuş, Kur'anı yaşamış... Tamam o zaman sayıya takılmayıp, her anın her günün nimet olduğunu hissederek hakkını vermek lazım. Şimdi yeni ilkem bu. O yüzden uyandığım her sabah inanılmaz mutlu oluyorum. Bu gün diyorum Rabbimin büyük bir lütfu hadi Fatma bu sürekli devam eden  yeniden yaratılış içinde sen de her anın kıymetini bil, mümkün olduğunca faydalı ol! Kendine, eşine, çocuğuna, etrafına, dünyaya... İşkolikmişim evet bunu da yeni fark ettim ne yazık ki... O zaman bununla imtihan ediliyor olabilirim veya bunun nimetlerini yaşıyor olabilirim. Veren de Allah, vermeyen de Allah! Hepsi için sonsuz şükür... Öyleyse ne gam... 

SAFTİRİKLER NE YAPSIN???

Pencerenin önünde oturuyorum. Gözlerim sessiz, manasız, boş boş dışarıyı seyrediyorum. Biri sorsa ne var pencerenin önünde  diye cevap bile veremem sadece güneşin yağmur öncesi bulutlarla dansının farkındayım o kadar. Zaten günlerdir yaşlı teyzeler gibi bacaklarım yağmurun yağacağını haber veriyor. Güneşe buluta da bakmadan biliyorum artık yağmuru... Bir de merak ettiklerimi de bilebilsem geleceğe dair veya hissedebilsek kötü mü olurdu acaba... İyi olacak olsa Rabbim bildirirdi zaten kim bilir. Müzmin bir iyimser olarak, ben bile bu kadar karamsarlığa kapılıyorsam geleceğe dair bilsem ne olur ki. Hayatın bu kadar arap saçına döndüğü bir zaman bilmem geçmişte yaşanmış mıdır ama geleceğin daha da içinden çıkılmaz bir kargaşa olacağını bilmeye bile lüzum yok sanki. 15 Temmuz gecesini yaşarken gerçekten inanılmaz korkmuştum, ağlamıştım gelecekte çok kötü şeyler yaşayacağımızı düşünmüştüm. Ve fakat bugüne kadar yaşadıklarımızı yani toplum olarak gördüklerimizi ne ben ne de başka hiç kimse tahmin dahi edemezdik. Fetö terör örgütü! Fetöcüler! fetöcü diye yaftalananlar, o da mı fetöcüymüş dediklerimiz, ama o fetöcü asla değildi yazık oldu dediklerimiz, kocaman bir aldanmışlık, haksızlıkla işlerinden hayatlarından olanlar, fetö terör örgütüne üye olup bu milletten topladıkları yardımları cebine indirenler, darbe planını bilip üzerindeki malı mülkü devredenler, ülkeden kaçanlar, sahte boşanmışlar, cezaevlerinden gelen hikayeler, bir de hiç bir şekilde fetöcü olmadığını ispat edemeyenler, adalet arayışları, fetöcü teröristlerin mahkemelerde şehit ailelerine dil çıkarmaları, halen yurt dışından Türkiye'ye düşmanlıklarını sürdürecek kadar nasıl iğrençleşebildikleri... Havada uçuşan rakamlar.... Tüm bunlar olurken yani aç parantez; fetö terör örgütü kurulup memleketi parselleyip çıkarları için çabalarken, ülkenin altını oyarlarken, ülkesine bu kadar düşman, hain bir tayfa yetişirken, öbür tarafta da her ne olursa olsun birlik beraberlik olup memleketi kurtaralım demek yerine kendisini memleketin tek, ayrıcalıklı, üstün  sahibi addedip geri kalan bidon göbeklilerden(!) tiksinecek kadar nefretlerini kusmak için fırsat kollayan dinozorlar pusudayken  acaba biz nerdeymişiz. Kapa parantez. Evet kendimi bir kez daha yedi uyurların mağarasında üç yüz yıldır uyuyormuşum da 15 temmuzda şehre inmişim gibi hissediyorum. Eminim benim gibi hissedenlerin sayısı da oldukça fazladır. Biz nasıl ayakta uyuyormuşuz aklım almıyor...  Ve bu her yeni  gün yeni bir sansasyonu işitmek de hakikaten bünyemin kaldıracağı bir şey değil. Belki binlerce kez dünyada hiç kimsenin olmadığı, bilmediği, basının yayının olmadığı, haberleşme teknolojisinden uzakta yaşamayı arzu etmişimdir. Hele artık gazeteci milletini görmek dahi istemiyorum... Babamın oğlu da olsa uzak olsunlar bir zahmet. Yılan gibi dillerinden topluma zehir akıyor. Aralarında iyi olan varsa hadi onlar istisna olsunlar... Oturdukları köşelerde bir yerlerden düğmeye basıldığında toplumu manipüle ederek gözümüzün içine baka baka bizi aptal yerine koymalarına tahammül edemiyorum. İsimlerini zikretmek bile yazımı kirletir, lüzum yok... Şu mübarek cuma günü ülkemin geleceği için, evlatlarımızın daha iyi bir ülkede yaşamaları için dua ediyorum. Ve ayrıca 15 temmuz şehitlerine bir kez daha sonsuz minnetlerimi gönderiyorum. Allah mekanlarını cennet eylesin. Bilmem benim  gibi saftiriklerin yapabileceği başka bi şey var mıdır???

 

SELAM

             Uzunca bir aradan sonra içten bir merhaba. Hem özümüze hem de özden sevdiğimiz dostlarımıza selam olsun... Her birinizi ayrı ayrı anıyorum zaman zaman, okumasam da yazmasam da blog dünyam benim özüm. Genel olarak öyleyiz zaten. 

              Bizde bir atasözü vardır bilirsiniz belki sizler de; "şeytan azapta gerek" deriz. Bazen içten içe kendim için de fısıldıyorum bu atasözünü :)). Profesyonel meslek mensubu bile olsak, şu iş dünyasında öyle bir çark dönüyor ki her gün ayrı bir durumla karşı karşıya kalıp, yeni bir davranış, tavır, iş, sanat, zanaat öğreniyoruz. Ve anlıyorum ki hakikaten her doğru her zaman, her yerde doğru olmayabiliyor. Her davranış, her tavır, her ses tonu.... Ne kadar da çok şey varmış şu hayatta öğrenilecek... Yaklaşık 16 yıllık okul, 20 yıllık da meslek hayatımda halen bilmediğim ne çok şey varmış meğer :))... Keşke okul hayatlarımız daha verimli geçebilseymiş diyorum her zaman. Bir serbest meslek mensubunun kendi kendini pazarlaması, ismini marka yapması, tanıtması ve bu ünvanın kalitesini artırarak sürdürmesi kendi profesyonel işinin de önüne geçen bir birikim ve donanım gerektiriyor. Zamana eşlik edecek sabır, çaba, gayret, sosyal performans, ultra meslek bilgisi için zamansız, saatsiz, biteviye çalışma...  Gece üç-beş mesailerinde yeni bir mevzunun peşinde sabahlamak sadece benim değil sohbet ettiğimiz diğer meslektaşlarımın da olağanlaşmış yaşantısı... Bu konuda neşredilmiş bir biyografi veya hatıratı okumayı ne çok isterdim. Bildiğiniz varsa tavsiye beklerim. Blog da olabilir. Ahmet Şerif İzgören, Ataman Özbay'dan bir kaç kitap okudum.  Yaşadığım kimi sorunlarda veya aştığım bilmem kaçıncı engelde  içim şişip yazıp çizesim çok gelmedi değil ama o fırsatları da değerlendiremedim. Kimisi de taslak olarak kalıp çöpe gitti. Biliyorum bu da bir süreç, blog yazamadan/okuyamadan her günü ayrı bir telaşe ile geçen bir süreç. İşte o yüzden şeytan azapta gerek diyorum :)) Telaşe olmadığında veya bir şeyle kafam meşgul olmadığında neler neler uyduruyorum ohoo tahmin bile edemezsiniz ki bu uydurmalar bana ruhi kriz olarak geri dönüyor :)). 

               Ben bu yazının da çöp olmaması için en iyisi yayınlayıp öyle kapatayım. Soran, merak eden, selam eden dostlarıma gönül dolusu sevgiler...

BENİM 2016'm

         Tüm yaşanmışlıklara, Allah'ın bize lutfettiği ömre, sağlığa, varoluşumuza sonsuz şükürler olsun. Bir yıl daha ömür sayfamızda tarihe karışırken kısa notlar bırakalım kendi tarihçemiz için öyleyse...

-2016 yılından hafızama ilk kazınan kıyıya vurmuş Aylan Bebeğin Türk askerinin kucağındaki cansız bedeni... Günlerce ağlamış, isyan etmiştim onların çilesine...

-2016'nın en uzun ve hüzünlü gecesi 15 Temmuz'du. Ankara'nın semalarından insanların üzerine yağan mermiler, köprüde insanların üzerine sürülen tanklar, o vakit kendi askerimiz sandığımız satılmışlarla kendi halkımızın savaşıyor olduğuna birebir tanıklık etmek tarifsiz bir acıydı. Suriye gibi, Irak, Libya, Yemen gibi olma korkusu, vatansızlık ve avrupalı gazeteci tarafından kucağındaki çocuğu ile çelmelenerek düşürülen baba fotoğrafı beynimde karabasan gibi dönüp durmuştu...

-2016'nın en büyük şoku senden benden zannettiğimiz, sıradan zannettiğimiz insanların bu ülkeye darbe yapılacağını önceden bilip hayatlarını 15 Temmuz'dan önce ona göre hazırlamalarını duymaktı galiba. Biz anamızı babamızı kaybetmiş gibi acı duyarken kimilerinin buna hazırlık bile yaptığını duyduğumda mideme kramplar girmişti...

-2016'nın hiç bitmeyecek mi dedirttiği, ümitsizliğin, ye'sin üzerimize mi yapıştığı duygusunu veren bu topraklar için şehid olanların acılarıydı. Allah O'nların her birinin yerini cennet eylesin...

-2016'nın en iyi yanı kendi işimi kurmuş olmamdı. Türkiye'nin 2001 yılında yaşadığı ekonomik buhrandan sonraki en buhranlı zamanında kendimi yine büyük bir riske atmış olmanın cesaretini nerden bulduğumu bilemiyorum. Ama olsun ben zaten 2001 deki krizde de yine yeniden iş hayatına atılmış, 1994 Türkiye'nin en büyük develüasyonunda da evlenmiş kadınım. Kriz eşittir ben yani :)) (cesaretimi yaşadıklarımdan alıyorum demekki :)

2016'nın ikinci en iyi yanı da mesleki açıdan çok hızlıca kendimi yetiştirmem oldu. Ama senenin sonunda o kadar kanun okuyunca sanırım azıcık keçileri kaçırdım galiba ki telefonda arkadaşımla konuşurken adı Betül olan başka bir arkadaşımızdan bahsederken benim "Betül kimdi ya?" dememdi... Hakikaten bir zaman düşündüm, herşey sıfırlanmış gibi hissettim uzman arkadaşlarım halim vahim mi?

2016'nın üçüncü güzelliği okulumu yüksek onur öğrencisi olarak bitirmiş olmamdı, insanlık için önemsiz olsa da beni mutlu etmişti bi kaç zaman...

2016'nın dördüncü güzelliği de biraz fazla kilolarımdan kurtulmayı becerebilmek oldu. Gerisi 2017'nin başına olsun inşallah...

2016'nın başka birçok öğretisi oldu. Yapmak isteyip yapamadıklarım, hayalde kalanlar, yarım kalanlar, hiç başlanamayanlar... Uzun soluklu, sabrı her manada bolca yaşadığımız zor bir yıldı. Sanki bir yıl değilde çok daha uzuncaydı.  Evet gerçekten çilesi her anlamda çoktu, ama her yaşadığımız an'a sonsuz şükürler olsun. Allah bizlere, sevdiklerimize, ümmeti Muhammed'e, insanlığa daha güzel günler göstersin. Beni tek ümitsizliğe düşüren insanlarda izlediğim genel ahlaki değerlerin tükenmişliği yokluğu... Bir kibir, bir ego, bir benmerkezcilik, bir alçak dağları ben yarattım havası... Doğrusu bu beni ciddi manada üzüp endişelendiriyor... Bir gün trafiğe çıktığınızda bile bu azgınlığı ahlaksızlığı farkediyorsunuzdur. O yüzden kimi zaman şu avrupada gördüğüm kimsesiz sokaklar, araçsız yollar gözüme çok cazibeli görünüyor. Çoğu zaman toplayıp pılı pırtıyı bir yaylaya kaçasım geliyor o derece... E tabi belki de bu, bir yaşlılık patolojisidir kim bilir :)) 

YOLCU

       Derin, uzun, dolambaçlı, ışığı çok uzaklarda soğuk bir yer altı şehrinde... Kimi yerde daralan, kimi yerde dikleşip nefes nefese bırakan, bazen de ayağına dolaşan, düşürüp kanatan, yaralar açan uzunca bu yolun arada beliren minicik ışıkları yolcuya; kanayan yaralarını yarım yamalak sarıp, iyileşmesini beklemeden ayaklanarak çıkış noktası için bir azim sebebi oluyorlar ne mutlu... Bu karanlık, uzun, meşakkatli yolu ilk defa ve yalnızca ben gittim zannediyor yaralarının acısını hissettikçe... Oysa aslında ne ilk, ne tek, ne de son yolcu O değildi...  Ümitsizliğe kapılıp, dizlerinin dermanı tükendiğinde, buz gibi toprağa yaslanır, elleriyle yüzünü kapatıp sanki bu sonsuz karanlıkta, bu ışıksız dehlizde gözyaşlarını gören, hıçkırıklarını duyan olacakmış gibi sessizce içini dökerdi. Bu birkaç damla gözyaşının ne kadar kudretli olduğunu da işte ancak burda fark edebilmişti. Toprağa düşen en bereketli su gözyaşıymış meğer yaşayarak öğrendim dedi yolcu... Sonra da "Her zorluğa iki kolaylık verirmiş Allah" dedi, elleriyle gözyaşlarını sildi, hiç ağlamamış, yorulmamış, bıkmamış gibi doğruldu ve yine tek başına yola koyuldu... 

        

GİZLİ VEDA

     

Beyazıt meydanını temaşa eden, Kapalı Çarşı'nın girişindeki Beyazıt Sarayı restoranında kahvaltı yapma bahanesiyle,   Peykhane'den veya Klodfrarer'den Divan Yolu'na tırmanarak yolun sağında restorasyonda olan heybetli Sultan 2. Mahmud Türbesini, onun yanındaki Atik Ali paşa Camii, onun karşısında Sinan Paşa türbesi, Türbenin hemen karşısında yine yolun sağındaki Atik Ali Paşa ile neredeyse yan yana yüzlerce yıldır komşuluk eden Çorlulu Ali Paşa Camileri arasından yürümek. Belki de bu camilerin ve  külliyelerinin yaşına yakın koca gövdeli çınar ve ıhlamur ağaçlarının gölgelediği bahçelerinin, artık basılmaktan aşınmış, ayak izleri oluşmuş gri, sarı mermerlere, taşlara yayılmış kedicikler ile sonbaharın başlangıcı üç beş sararmış yaprak... Rüzgar öyle hafif esiyor ki bu koca çınarların altında boylu boyunca uzanan şadırvanlar, tahta banklar, ağaçların dipleri, caminin cümle kapısındaki mermer basamaklar ruhumu sarıp sarmaladı.  Bahçe kapısının altındaki o ilk aşınmış mermer sanki üzerinden geçen her ayağı hafızasına alıyormuş gibi tuhaf bir duyguya kapıldım. Tarih Divanyolu'nda mukim bu camiilerde akmamış, zaman değerini kaybetmiş gibi... Sultan Ahmet Cami ise tamamen kendi havasında. Her milletten cemaati ile Kabe gibi, canlı, hayatın tam ortasında, heybetli, ihtişamlı, övünç ve sürur içinde adeta... İyiki, iyi ki müslümanım elhamdülillah dedirtiyor insana... 

         Günlerdir vakit namazlarını da camilerde kılmak, camilerle halleşmek, orada edilen tüm dualara yüzlerce gönülden aminin büyüsüne gönlünü kaptırmak... Şimdiye kadar bunu hissedememiş olmanın buruk hüznünü yaşıyorum. Gördüğüm her camiye içimden selam edip buluşma sözü veriyorum... Sultan Ahmed Camii ile de içimizden gizlice sözleşerek vedalaştık. 

PELİT AĞACI YA DA HASRET

         Kızıl topraklı yüksekçe tepenin yanından inen kimi yeri pofur pofur tozlu, kimi yerleri çakıllı her iki yanı sağlı sollu eskiden sadece çayır çimen olan yolun başladığı en tepeden bakıp yapayalnız, yanımda hiç kimse olmadan koşarak, yuvarlanarak, o toza toprağa karışıp, yolun solunda soğuksu dediğimiz büyük halanın tarlasının kenarında topraktan göz göz şekiller oluşturarak yeryüzüne çıkıp uyduruk bir boruyla küçük ağaç küründen akıp giden çeşmesiz  soğuk suda elimi yüzümü yıkamayı, eskiden dallarına yemeğimizi astığımız, altında evdeki amcalarımızdan arakladığımız kumar kağıtları ile kağıt oyunlarının tozunu attırdığımız, kuzinimle bir çocukluğu paylaştığımız  iri gövdeli yaşlı pelit ağacına sarılmak, doyasıya ağlamak, hal diliyle o eski masum ve güzel çocukluğumuzu birlikte gün be gün yad etmek istedim.  Pelit ağacı her şeye şahitti, bizi gölgesine alınca kuzeyden güneye doğudan batıya bütün her yeri görebilir, otlattığımız inekleri rahat takip edebilir bu nedenle de bize kalan zamanımızı özgürce değerlendirebilirdik. Bazı zamanlar canımız yine de sıkılır kuzinim komik bir uydurma hikaye anlatmaya başlar ben de aynı hikayeyi onun bıraktığı yerden komedi dozunu düşürmeden devam ettirir saatlerce yanaklarımız ağrıyacak kadar gülerdik... Bazen de güneşten esmerleşmiş yüzümüzle alay edip öfkeyle homur homur söylenip dururduk bizden başka takan olmasa da :) 

          Birlikte ilkokulun birkaç yazını geçirdiğimiz çoğu dedelerimizin olan bu toprakları görmeyeli sanırım ikimizin de  yirmibeş otuz yıl olmuş. Bu yaz  ikimiz birlikte gidecektik kısmet olmadı, ayrı ayrı  gittik ama soğuk suya beton bir çeşme yapılıp yeri değiştirilmiş, akmıyordu. Bizim koşup yuvarlandığımız uçsuz bucaksız çayırlar ya fındık bahçesi veya bakımsızlıktan dikenlik olmuş. Pelit ağacımız yoktu :( Onu kesmişler. Daha aşağıya oturup, çocukluğumu, rahmetli dedemi, tıpkı bir insan gibi laf söz dinleyen beyaz ineği (adı çiçekti), kuzinimle attığımız kahkahaları yad ettim. 

           Yurtlarına dönmeye başlayan Suriye'li sığınmacıları izlerken gözlerimden yaşlar yuvarlanıp gitti. Onların pelit ağacı belki de kesilmemiştir, biliyorum gidince sarılacaklar, dertleşip hasret giderecekler. Allah yollarını açık etsin...

ŞİFA VESİLESİ!...

              Cuma vakti. Şehrin en büyük camisinden ezan sesi yükseliyor. Yağmur az önce dindi, hava serinledi... Şimdi dua vakti biliyorum ama önce bir teşekkürüm var.  İki gündür beni mutlu eden, layık olmadığım övgüleri yayınlayan sevgili dost http://www.degmesinyagliboya.com lütuf göstermiş!         Şaşkınım, mutluyum, mahcubum, nasıl teşekkür edeceğimi bilemedim. Fakat şunu belirtmeliyim; Sevgi, yani www.degmesinyagliboya.com  zaten yaptığı zarif ve çarpıcı logo, web, blog, kartvizit tasarımlarıyla kendisini, başarısını kanıtlamış, yazılarıyla da güzel yüreğini sevdiğimiz bir arkadaşımızdı burası tamam da bir şey daha var ki onu ifade edemiyorum kaçtır yazıp siliyorum şuraya karaladığım cümleleri... Belki çok özetle ve hata etmekten korkarak şu; sanki aramızda birbirimizi hiç tanımdan, hiç görmeden görünmeyen bir iletişim oldu ve O bu gönül zenginliğiyle benim ruhuma şifa oldu... Günlerdir bunu nasıl ifade edeceğimi bilemedim, halen de anlatamadım. Ama ben bir teşekkürden daha fazlasını borçlandım. Fakir için yazdığı yazıyı tesadüfen o yazdıktan 12 saat sonra gördüm. Ve gece geç saatti. O gün ve ondan önceki günlerde ruhen dip yapmış :)) hep beraber dağılan ben'i toparlamaya çalışıyorduk :)) İşte Sevgi sanki bunu hissetmiş, bilmiş gibi taaa nerelerden alın bu yardım da benden olsun dedi :)) Gece falan demedim arkadaşları arayıp mutluluğumu paylaştım. Dedim rahat olun ben mutluyum :))) Şuraya sadece kendimi rahatlatmak adına karaladığım, içimi döktüğüm küçük bir güncem vardı. Yazmak başlıbaşına bir mutluluktu, nerde  kaldı beğenilmek bonus oldu :))

          İşte bu dua saatinde Sevgi için yazıyor olmamın da bir sırrı olmalı ve ben de diyorum ki hep mutlu ol, etrafında hep iyi insanlar olsun. Sıkıntıya düşersen de hızır gibi insanlar seninle olsun. Layık olamasam da yazdıklarınla ruhuma şifa olduğun için sonsuz teşekkürler... 

15 TEMMUZ 2016 DARBE GECESİ VE KIRMIZI KEK KALIBI

        Kırmızı ortası açık teflon kek kalıbının önünde bir iki döndüm ama almadan mağazadan çıktım. Sonra alışveriş merkezinden ayrılırken eşime bekleyin beni deyip,  yüreğim pır pır ederek hızlı adımlarla mağazaya geri dönüp o kek kalıbını satın aldım.  On yedi yıl sonra sanki mutluluğu satın almış gibi biraz sevinç biraz kaygılı bir ruh haliyle kalıbı mutfağa poşetinden çıkarmadan bıraktım. O gece meğer yine uğursuz ve kara bir geceymiş nerden bilebilirdim. Hayatımın belki de 1999 depreminden sonra en uzun en kara gecesiydi. 1999 depreminde yıkılmış evimin enkazından çıkarılmış bir kaç kap kacağın içinde sıcak, mutlu evlerin kafamda kalan simgesi kek kalıbı yamulmuş halde önüme getirildiğinde çok ağlamıştım. Günlerce sıcak yemeğe hasret kalmış, altına sığınacak bir çadır bile bulamamış benim için o yamuk kek kalıbı sanki bir daha hiç geri gelmeyecek mutfağından güzel kek kokuları gelen mutlu evin, mutlu hayatın artık çok geçmişte kaldığını simgeler gibiydi. Onu yıllar sonra normal bir ev hayatına geçince mutfağımdan bodruma atmışım ne yaptığımı hatırlamıyordum. Oğlum görmüş iki hafta önce babasıyla bodrumu temizlerken ve bana gelip dedi ki getireyim mi anne? Hayır! dedim kesin bir dille, hayır!! İki üç hafta sonra instagramda masmavi 3 mutfakta'nın tereyağlı kekinden yapmak için tekrar edineyim dedim. Nasıl olsa aradan on yedi yıl geçmişti. Mutlu huzurlu yaşayıp gidiyorduk. Diyet yapıyor, spor yapıyor, hangi bedene giriyorum acaba artık diye mağazalarda denemeler yapıyor, yeni ofisin güya meşakkatle büyümesi için çalışıp çabalıyor, yeni mezuniyetler için seviniyor, bağı bahçeyi nasıl yapıp yakıştıracağız diye etrafında dönüyor velhasılı mutlu huzurlu yaşayıp gidiyorduk işte.  Taa ki 15 Temmuz 2016'ya kadar. O gece ülkemin üzerindeki kara bulutlar gözyaşı olarak sağanak oldu. Depremlerden ve babamın kalp krizinden sonra yaşadığım en uzun, en mutsuz geceyi yaşıyordum. Olanlara inanamıyorum, bu bir kabus olsun ben uyanayım ve bitsin dediğimi hatırlıyorum kaç kez. Ve sonra Cumhurbaşkanı sokağa çıkın dediğinde aklım başıma geldi ve bir an bile ölüm korkusu hissetmeden, bugün değilse ne zaman diyerek sokaklara çıktım. Arabayla giremeyince bıraktık. Önünde kısa süre önce yok şu koltuk, yok bu koltuk daha kullanışlı vs. diye yorumlar yaptığımız mobilya mağazasının önünden geçerken eşimle dolu dolu gözlerle birbirimize baktık. Sonra kilometrelerce araç konvoyunun yanı sıra meydana yürüdük hızlı adımlarla. O kalabalık, o vatan sevdalısı on binlerce insan.... İşte dedim Türk Milleti olmak bu... Gurur duydum, herşeyi unuttum. Herkesin duyguları aynıydı, herkes ülkesi için ölüme hazırdı... Allah'ım dedim sana şükürler olsun sonsuz şükürler olsun. Bunca aramızdaki ayrışma var gibiyken bizler söz konusu vatan olunca bir anda tek yumruk olabildik, evet içimizde hainler olsa da bizi yenemeyeceksiniz, Türkiye'yi bölemeyeceksiniz, Türk Milletini tarihten asla silemeyeceksiniz dedim. Hepimiz; sağcısı-solcusu, Türk'ü Kürdü, lazı çerkezi, alevisi sünnisi.... Biz vatan için bütün farklılıklarımızın üzerine çıkabilmeyi bilecek ferasetin sahibiyiz dedik, bunu dünyaya ve içimizdeki hainlere gösterdik. 

       Ertesi günü gidip mutfakta halen poşette duran kek kalıbını getirip, salondaki sehpanın üzerine koydum. Onunla barıştım. Mutsuzlukların da geride kalabileceğini biliyordum artık...

Cehennem olsa gelen, göğsümüzde söndürürüz. Bu yol ki Hak yoludur, dönme bilmeyiz, yürürüz; Düşer mi tek taşı sandın harim-i namusun, Meğer ki harbe giden son nefer şehid olsun. Şu karşımızdaki mahşer kudursa, çıldırsa, Denizler ordu, bulutlar donanma yağdırsa, Bu altımızdaki yerden bütün yanardağlar Taşıp da kaplasa âfakı bir kızıl sarsa, Değil mi cephemizin sinesinde iman bir; Sevinme bir, acı bir, gaye aynı, vicdan bir; Değil mi ortada bir sine çarpıyor, yılmaz, Cihan yıkılsa emin ol bu cephe sarsılmaz!                                        Mehmed Akif Ersoy          O gece meydanlarda hayatını kaybeden demokrasi şehidlerine Rabbim'den rahmet diliyorum. Allah bu millete bir daha böyle günler yaşatmasın...

HER GÜNE MUTLULUKLA UYANMAK...

         2015 'in sonlarına doğru ofisimi açmaya karar vermemden bu güne kadar meslekle ilgili okumaktan, notlar almaktan, konudan konulara atlamaktan, her gün yeni bir şeyler öğrenmekten ve bununla aynı süreçte devam eden okulun sınavları için mecburi okuma/öğrenme eylemlerinden herhalde iyice sıkılmış olmalıyım ki geçen haftalarda tuhafiyenin önünden geçerken ani bir kararla girip kendime dantel ipi ve tığ almış halde buldum :). Ne öreceğimi veya ne yapacağımı elbette ki bilmiyordum ama dantel ipini bir kaç gün yanımda taşıyıp durdum, şimdi de salondaki orta sahpanın üzerine koydum orda bir haftadır tutuyorum onu :). İnsan beyni enteresan. Nedenini bilmiyorum, örmüyorum ama ona bakmak beni rahatlatıyor. Galiba beynim sıkışınca farklı bir obje ile kendine yeni bir kapı aralamış oluyor. Eskiden böyle durumlar için biyografi, anı veya tarih romanı  tarzında kitaplar da bana iyi gelirdi ama son zamanlarda hem istediğim tarz ve kalitede bulamadığım için hem de zorunlu okuma eylemlerinin fazlalığından mıdır bilmiyorum okuyamaz oldum.  

          Bir kez daha Allah'ın hiç bir gayret ve emeği karşılıksız bırakmadığını şükürler olsun ki gördüm. Hem işimde, hem de kilo verme konusunda bir arpa boyu da olsa yol almaya başladım. Elbette her ikisi için de önümde halen upuzun bir yol var. Ama hiç değilse emek ve gayretin bir sonucu olduğunu az buçuk görmeye başladığım için yoluma ümitle devam etmek şimdi daha kolay.  18 yıl boyunca yoğun stresli iş hayatımın beni benden aldığına her gün yeniden yeniden şahit oluyorum. Belki de şükrüm bu nedenle sonsuz. Allah her kimin ne mutsuzluğu varsa ondan kurtulacak güç kuvvet ve fırsat versin. Modern sanayileşme devrinin çarklarında ezilip gitmekten ve kapitalizmin acımasız düzeninde harcanmaktan bizleri muhafaza etsin. Hepimize yaşadığımız her güne şükür, sağlık ve mutlulukla  başlamayı diliyorum. Sevgiler...