SEN YANDIN, İÇİMİZ YANDI :,(

Yoldayım. Bu kez aracı kullanan ben değilim. Günlerdir yazamıyorum, okuyamıyorum, konsantre olamıyorum. Ve aksilik bu ya işim de dağlar kadar ve ben kendimi altında kalmış gibi hissediyorum. Arada bir tv açıyorum o da gece bir veya onikide kısmet oluyor. Ağlaya ağlaya içim şişti. Sabah radyo dinlerken burnumun direkleri sızlıyor. Herhalde kendi yaşadığım iki büyük marmara depreminde bile bunun yarısı kadar ağlamamıştım. Üstelik ikisinde de enkazdan çıktım. Fakat o zaman ne yaşayacağımı bilmiyordum. O tarihten sonra ise yaşanılan her afette gözyaşlarımı tutamıyorum. Çünkü onların neler yaşayacaklarını biliyorum. Ahh Soma sen yandın içimiz yandı. Kaç gündür tam da bunu hissediyorum ve her aklıma geldiğinde kocaman gözyaşları yuvarlanıp yuvarlanıp kalbimin üstüne düşüyor. Sanki içimin ateşini söndürmek istercesine. 10 yıllar süren binbir çeşit travmanın hangi saat ve hangi zamanda nereyi nasıl oyacağını, nasıl arkasında izler bırakacağını yaşayanlar ve bu fakir bilir. Rabbim beterinden korusun. Onlara dayanma gücü ve sabır versin. Ecirlerini hem bu dünyada hem öbür dünyada en güzel nimetleri ile versin. Sedye kirlenmesin çizmelerimi çıkarayımmı diyebilen yüce gönüllülüğe sahip, kömürü bile ışıldatan nur yüzlü kardeşlerim. Ne kadar da asilmişler. Şimdi yine tek yürek olup bir lokma ekmeğimizi paylaşma, millet olma zamanımızdır. Umuyorum ve diliyorum ki bu kaza artık ülkemdeki işçi kazalarının minimuma inmesine, işçi haklarının maksimuma çıkmasına bir vesile olur.  Artık herkesin elini taşın altına koyma zamanıdır. Kalbimiz sizinle. Sen yanma artık. Bu milletin asil, yüce gönüllü insanları bizi de ecrinize ortak edin. Gün sizin acınızsa, bizlerin de kardeşlik imtihanıdır. Sen yandın içimiz yandı SOMA...